Idąc za Tobą, Drogą, Prawdą i Życiem (J 14, 6), pragniemy przeniknąć pozorne „milczenie” i „nieobecność” Boga, rozpędzając chmury nad górą Tabor, aby słuchać głosu Ojca, który mówi: „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie. Jego słuchajcie”.

Z tą wiarą, zrodzoną z kontemplacyjnego słuchania, będziemy w stanie rozjaśnić nasze sytuacje osobiste, podobnie jak różne sfery życia rodzinnego i społecznego.
Pragniemy odczuwać tak jak Ty i widzieć rzeczy tak, jak Ty je postrzegasz, ponieważ Ty jesteś Ośrodkiem, Początkiem i Końcem wszystkiego. Podtrzymywani przez tę nadzieję, chcemy wprowadzać w świat tę hierarchię wartości ewangelicznych, w której Bóg i Jego dary zbawcze zajmują pierwsze miejsce w sercu i działaniu konkretnego życia człowieka.

Chcemy kochać tak jak Ty, który oddajesz życie i samego siebie, ze wszystkim, co posiadasz. Chcemy móc powiedzieć tak jak święty Paweł: „Dla mnie żyć – to Chrystus” (Flp1, 21).
Nasze życie nie ma sensu bez Ciebie. Chcemy nauczyć się przebywać z Tym, który nas kocha, ponieważ z takim Przyjacielem można przetrzymać wszystko. Od Ciebie się uczymy zjednoczenia z wolą Ojca, ponieważ na modlitwie mówić znaczy kochać.

Wchodząc w Twoją głębię, chcemy podjąć postanowienia i przyjąć postawy niezwykle ważne, trwałe decyzje, istotne wybory, odpowiadające naszemu chrześcijańskiemu powołaniu.

Wierząc, mając nadzieję i kochając, adorujemy Cię w prostej postawie obecności, ciszy i oczekiwaniu, co chce być również wyrazem odpowiedzi na słowa: „Zostańcie tu i czuwajcie ze Mną!” (Mt 26, 36).
Ty przewyższasz ubóstwo naszych myśli, uczuć i słów; stąd chcemy nauczyć się adorować, podziwiając Twoją tajemnicę, kochając ją taką, jaka jest, i milcząc wyciszeniem przyjaciela w postawie oddania.
Jeżeli Ty jesteś obecny w naszych nocach fizycznych i moralnych, kochasz nas i mówisz do nas, to wystarczy, chociaż wiele razy nie dostrzegamy pociechy.

Ucząc się tego wymiaru adoracji staniemy w obliczu Twej głębi lub „tajemnicy”; nasza modlitwa nabierze respektu względem „tajemnicy” każdego brata i każdego wydarzenia, aby wprowadzić do naszego środowiska rodzinnego i społecznego i budować historię na bazie tego czynnego i owocnego milczenia, które wypływa z kontemplacji.
Dzięki Tobie nasza zdolność do wyciszenia i adoracji przemieni się w zdolność kochania i służenia.
Dałeś nam swoją Matkę jako naszą Matkę, aby nauczyła nas kontemplować i adorować w sercu. Ona przyjmując Słowo i wprowadzając je w czyn, jawi się jako Matka najbardziej doskonała.

Dopomóż nam być Kościołem misyjnym, który umie kontemplować, adorując i kochając Twoje słowa, aby później przemienić je w życie i przekazać wszystkim braciom i siostrom.
Amen.